ul. Nowy Świat 58A, Warszawa
tel. 22 826 45 02 // 22 826 23 10

Krwawienie w okresie menopauzy

Krwawienie w okresie menopauzy

krwawienie

Menopauza, określana również jako przekwitanie i klimakterium, to ostatnie krwawienie miesiączkowe w życiu kobiety, po którym następuje co najmniej 12 – miesięczna przerwa w miesiączkowaniu. Pojawia się zwykle między 45, a 55 rokiem życia, a jej wystąpienie jest uzależnione od wielu czynników, między innymi genetycznych i środowiskowych. Po upływie tego okresu nie powinny występować już żadne plamienia ani krwawienia z dróg rodnych, dlatego też każda tego typu sytuacja wymaga weryfikacji oraz kontroli ginekologicznej.

Jedną z metod terapeutycznych stosowanych w okresie menopauzy jest hormonalna terapia zastępcza (HTZ), która redukuje nieprzyjemne i często nasilone symptomy zespołu klimakteryjnego, poprawiając tym samym jakość życia. Mimo wielu korzyści płynących ze stosowania wspomnianej terapii, w początkowym okresie leczenia, stosunkowo często pojawiają się plamienia lub krwawienia z dróg rodnych. Jednak w każdym przypadku należy zachować czujność i zbadać pacjentkę ginekologicznie oraz wykonać USG przezpochwowe. Na szczęście, u większości kobiet plamienia mają charakter przejściowy, a ich redukcję można uzyskać poprzez zmodyfikowanie terapii.

Częstą przyczyną opisywanych objawów u kobiet w tej grupie wiekowej, są mięśniaki – łagodne zmiany, zlokalizowane najczęściej w trzonie macicy. Zazwyczaj występują licznie i mogą mieć różną wielkość. Oprócz nieprawidłowego krwawienia z dróg rodnych, mogą również powodować bóle podbrzusza. W tym przypadku postępowanie terapeutyczne polega na operacyjnym usunięciu mięśniaków, po uprzednim potwierdzeniu ich obecności w badaniu ultrasonograficznym.

Warto sobie uświadomić, że najbardziej niebezpieczną przyczynę plamień oraz krwawień w okresie okołomenopauzalnym stanowi rak endometrium, który jest najczęstszym nowotworem złośliwym żeńskich narządów płciowych w krajach wysokorozwiniętych. Jego obecność należy podejrzewać przede wszystkim u pacjentek z czynnikami ryzyka, do których należą m.in. otyłość, cukrzyca typu II, mała liczba porodów, zespół policystycznych jajników oraz cykle bezowulacyjne. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania histopatologicznego materiału uzyskanego podczas biopsji endometrium. Leczeniem z wyboru u pacjentek we wczesnym stadium zaawansowania klinicznego jest usunięcie macicy z przydatkami oraz węzłami chłonnymi miednicy.